Í sárri neyð,
sem Jesús leið,
sagði hann glöggt: Mig þyrstir, –
svo ritning hrein
í hverri grein
uppfylltist ein.
Um það mig ræða lystir.
Strax hljóp einn að,
sem heyrði það,
hitta njarðarvött kunni;
lét á reyrprik,
drap í edik
með ill tilvik,
og bar Jesú að munni.
Forundrast má,
mín sál, þar á
maðurinn, hver þess gætir,
að hann sem ráð
hefur með dáð
á himni og láð,
hörmung þvílíkri mætir.
Hann, sá sem vín
af valdi sín
úr vatni sætt til reiddi,
með sorgarskikk
fékk súrt edik
fyrir svaladrykk,
þá sárt hann þorstinn neyddi.
Því mundi ei hér
til hlífðar sér
herrann edikið líka
sem vín ágætt
gjöra vel sætt,
fyrst gat það bætt
hans guðdómsmaktin ríka?
Komin var tíð,
kraftaverk fríð
Kristur ei gjöra skyldi.
Hin stundin þá
fyrir hendi lá,
hryggð, kvöl og þrá
herrann vor líða vildi.
Kraftaverk hrein
kenndu þá grein,
að Kristur guðs sonur væri.
En kvölin hans
sýndi til sanns,
að syndugs manns
sektir og gjöld hann bæri.
Guðs einkason
gjörðist vor þjón,
þá græddi hann mein og kvíða.
En offurlamb best
hann orðinn sést
fyrir utan brest,
í því hann kvöl nam líða.
Af stríði því,
sem stóð hann í,
styrkleiki manns náttúru
þreytast mjög vann;
því þyrsti hann,
þáði vökvann,
þó af ediki súru.
Í annan stað
merk, maður, það,
og minnst þess hverju sinni,
að herrann Krist
hefur mest þyrst
af ást og lyst
eftir sáluhjálp þinni.
Ó, maður, nú
þenk þar um þú;
þinn hugur blygðast skyldi:
Guð þyrstir hér
að hjálpa þér,
en hjarta þitt er
óþyrst eftir hans mildi.
Heyr þú, sál mín,
talar til þín
tryggða brúðguminn góði:
Þyrstur ég er
í hryggðum hér,
svo hjálpi eg þér
úr hættu kvalanna flóði.
Ber honum síst,
þess bið ég víst,
beiskan drykk hræsnis anda.
Orðin hans hrein
á alla grein
fyrir utan mein
óbrjáluð láttu standa.
Upp á orð þín
svarar sál mín,
sorgin þó málið heftir:
Sjálf þyrsti eg nú,
þýði Jesú,
og það veistú,
þinni miskunnsemd eftir.
Ekki er hjá mér
það þyrstum þér
þori eg nú fram að bjóða,
nema fá tár,
trú veik, þó klár,
sem til þín stár;
tak það og virð til góða.
Lof, dýrð sé þér,
lausn fékkstu mér,
og lést þig svo miklu kosta.
Hjartað á ný
huggast af því,
að eg er frí
frá eilífum kvalaþorsta.
Amen