Postula kjöri Kristur þrjá
í kvölinni sér að vera hjá,
bauð þeim: Vakið og biðjið víst,
bráðleg freistni svo grandi síst.
Strax sem Jesús um steinsnar nær
sté fram lengra, þess gætum vær,
allir sofnuðu sætt með ró.
Sjálfur herrann einn vakti þó.
Áður var svoddan um þig spáð.
Ásett fram kom nú herrans ráð.
Þú hlaust guðs reiði þrúgu einn
þreyttur að troða, Jesú hreinn.
Ef ég skal ekki sofna í synd,
svo er náttúran veik og blind,
um steinsnar máttu eitt mér frá
aldrei, minn Jesú, víkja þá.
Næturhvíldin mín náttúrlig
nóg er mér trygg, þá veit ég þig
hjá mér vaka til hjálpræðis.
Hvert kveld vil ég þig biðja þess.
Þrisvar Jesús til þeirra fór,
því að hann mæddi pína stór.
Hann bað Petrum með hýrri lund
hjá sér að vaka um eina stund.
En hann sofnaði æ því meir,
svo ekki vissi hann né þeir,
hverju svöruðu honum þá.
Herrans pínu mjög jók það á.
Mig hefur ljúfur lausnarinn
leitt inn í náðar grasgarð sinn,
vakandi svo ég væri hér;
vitni skírnin mín um það ber.
Ungdóms bernskan, sem vonlegt var,
vildi mig of mjög svæfa þar.
Foreldra hirting hógværlig
hans vegna kom og vakti mig.
Aldurinn þá mér öðlaðist,
á féll gjálífissvefninn mest.
Kennimenn drottins komu þrátt,
kölluðu mig að vakna brátt.
Fullvaxinn gleymsku svefninn sár
sótti mig heim og varð mjög dár.
Dimman heimselsku dróst að með.
Dapurt varð mitt til bænar geð.
Þá kom guðs anda hræring hrein.
Í hjartað mitt inn sá ljóminn skein.
En í heimskunni svo ég svaf,
sjaldan mig neitt að slíku gaf.
Fárlega var mín fíflskan blind.
Forlát mér, Jesú, þessa synd,
hvar með að jók ég hugraun þér,
en hefnd og refsing sjálfum mér.
Láttu þó aldrei leiðast þér,
ljúfi Jesú, að benda mér.
Hugsi til mín þitt hjartað milt.
Hirtu mig líka sem þú vilt.
Vil ég nú hjartans feginn fá,
frelsari minn, að vaka þér hjá.
Andinn til reiðu er í stað.
Of mjög holdið forhindrar það.
Jesús unnti með ljúfri lund
lærisveinum að hvíla um stund,
því hann vorkynnti þeim og mér.
Það eitt mín blessuð huggun er.
Síðast allra, þá sá hann þar
svikara lið fyrir hendi var,
bauð þeim: Vakið og biðjið best;
burt er nú værðartíðin mest. –
Svoddan áminning, sála mín,
sannlega skyldi ná til þín,
svo þig ei skaði svefninn vær.
Svikarinn er þér ekki fjær.
Dauðinn forræður fjörið þó,
fyrr en varði því margur dó.
Hann er í nánd, þó sjáist síst.
Sérhvern dag er hans áhlaup víst.
Dauðinn þá mætir dapur þér,
dóminn hefur hann eftir sér.
Djöfullinn bíður búinn þar,
í bálið vill draga sálirnar.
Sjá þú vel til, að svoddan her
sofandi komi ekki að þér.
Í hreinni iðran því hvern dag vak.
Herskrúða drottins á þig tak.
Bænin má aldrei bresta þig.
Búin er freisting ýmislig.
Þá líf og sál er lúð og þjáð,
lykill er hún að drottins náð.
Andvana lík til einskis neytt
er að sjón, heyrn og máli sneytt.
Svo er án bænar sálin snauð,
sjónlaus, köld, dauf og rétt steindauð.
Vaktu, minn Jesú, vaktu í mér;
vaka láttu mig eins í þér.
Sálin vaki, þá sofnar líf,
sé hún ætíð í þinni hlíf.
Amen