Uppreistum krossi herrans hjá
hans móðir standa náði.
Sverðið, sem fyrr nam Símeon spá,
sál og líf hennar þjáði.
Jóhannes einninn, Jesú kær,
jafnt var þar líka staddur nær.
Glöggt sá að öllu gáði.
Sinni móður hann segja réð:
Son þinn líttu þar, kvinna. –
Við lærisveininn líka með
lausnarinn blítt nam inna:
Sjá þú og móður þína þar. –
Þaðan í frá, sem skyldugt var,
sá tók hana til sinna.
Sá sem hlýðninnar setti boð,
sinni blessun réð heita
þeim eð foreldrum styrk og stoð
stunda með elsku að veita.
Svoddan dyggðanna dæmið hér
drottinn vor sjálfur gaf af sér
börnunum eftir að breyta.
Girnist þú, barn mitt, blessun fá,
björg lífs og gæfu fína,
foreldrum skaltu þínum þá
þóknun og hlýðni sýna.
Ungdómsþverlyndið oftast nær
ólukku og slys að launum fær.
Hrekkvísa hefndir pína.
Ekkjurnar hafa einninn hér
ágætis huggun blíða.
Jesús allt þeirra angur sér,
aðstoð þeim veitir fríða,
ef þær með hreinum hug og sið
halda sér drottins pínu við
og hans hjálpræðis bíða.
María, drottins móðir kær,
merkir guðs kristni sanna:
Undir krossinum oftast nær
angur og sorg má kanna.
Til hennar lítur þar herrann hýrt,
huggunarorðið sendir dýrt
og forsjón frómra manna.
Það reynist oft í heimi hér
hlutfall drottins ástvina,
hörmungarsverðið sárt þá sker,
sæld lífsins gleður hina,
hverjir þó Kristum hæða mest;
hefur svo löngum viðgengist.
Lítt vill því angri lina.
En þeir sem Jesúm elska af rót,
undir krossinum standa,
herrans blóðfaðmi horfa á mót,
hvern þeir líta í anda.
Trúar og vonar sjónin sett
sár hans og benjar skoðar rétt.
Það mýkir mein og vanda.
Jesús einninn með ást og náð
aftur til þeirra lítur,
gefur hugsvölun, hjálp og ráð,
harmabönd af þeim slítur.
Aðgætin föðursaugun klár
öll reikna sinna barna tár;
aðstoð þau aldrei þrýtur.
Ég lít beint á þig, Jesú minn,
jafnan þá hryggðin særir.
Í mínum krossi krossinn þinn
kröftuglega mig nærir.
Sérhvert einasta sárið þitt
sannlega græðir hjartað mitt
og nýjan fögnuð færir.
Þá ég andvarpa, óska og bið,
augunum trúar minnar
lít ég hvert einast orðið við
upp til krosspínu þinnar.
Strax sýna mér þín signuð sár,
syndugum manni opinn stár
brunnur blessunarinnar.
Gleðistund holds þá gefur mér
guð minn að vilja sínum,
upp á þig, Jesú, horfi eg hér
hjartans augunum mínum.
Auðlegðar gæðin líkamlig
láttu þó aldrei villa mig
frá krossins faðmi þínum.
Jónas sat undir einum lund,
öngra meina sér kenndi.
Hádegissólar hitastund
hann ei til skaða brenndi.
Jesú krossskugga skjólið hér
skýlir þó langtum betur mér
fyrir guðs heiftar hendi.
Hvort ég sef, vaki, sit eður stá
í sælu og hættum nauða,
krossi þínum ég held mig hjá
horfandi á blóð þitt rauða.
Lát mig einninn, þá ævin þverr,
út af sofna á fótum þér;
svo kvíði eg síst við dauða.
Amen