Stríðsmenn Krist úr kápunni færðu
og klæddu hann sínum búning í.
Sollnar undir sárt við hrærðu;
þær sviðu og blæddu upp á ný.
Á blessuðu sínu baki særðu
hann bar sinn kross og mæddist því.
Skeði svo á samri stundu,
Símon nokkurn bar þar að,
framandi maður er gekk um grundu,
gripu Júðar þann í stað,
krossinum á hans herðar hrundu,
en hann gekkst nauðugur undir það.
Þeir sem, sál mín, syndir drýgja
samviskunni þvert á mót,
undir drottins endurnýja,
ef ekki gjöra á löstum bót.
Við skulum frá þeim flokki flýja
og fyrirgefningar biðja af rót.
Upp á heimsins óþakklæti
er hér dæmi ljóst til sanns.
Margan læknaði son guðs sæti
sjúkan meðal almúgans.
Nú var ei neinn sá bölið bæti
og bæri með honum krossinn hans.
Símon bæði og syni hans báða
sjálf hér nefnir historían,
því guðhræddur skal njóta náða
og niðjar margir eftir hann.
Miskunnsemd við menn fáráða
minnast guð og launa kann.
Framandi maður mætti Kristi,
með honum bar hans þunga kross.
Hér má finna, hvern það lysti,
hreina þýðing upp á oss:
Gyðingafólk þá guðs náð missti,
gafst heiðingjum dýrðarhnoss.
Synda undir ýfast mínar
oft á hverri stundu nær,
samviskunnar sár ei dvínar,
sviðameinið illa grær.
Blessaðar, Jesú, benjar þínar
bið ég mýki og lækni þær.
Þessi krossins þunga byrði
þér var, drottinn, lögð á bak,
svo fyrirmyndan fylld sú yrði,
þá fórnarviðinn bar Ísak.
Sá þinn gangur sorga stirði
af sálu minni tók ómak.
Minnist ég á þjáning þína.
Þig sú mæddi byrðin stríð.
Sannlega fyrir sálu mína
svoddan leið þín gæskan blíð.
Vegna þess mér virstu að sýna
vorkunnsemi, nær ég líð.
Hold er tregt, minn herra mildi,
í hörmungunum að fylgja þér.
Þó ég feginn feta vildi
fótspor þín, sem skyldugt er,
viljinn minn er í veiku gildi,
þú verður því að hjálpa mér.
Elskugeð svo þitt ég þekki,
þjáðum viltu sýna lið.
Láttu mig, drottinn, einan ekki
í ánauð minni, og þess ég bið,
nafnið mitt, þó nauðir hnekki,
náð þín blessuð kannist við.
Komir þú undir krossinn stranga,
kristin sála, gæt þess hér,
ef holdið tekur að mögla og manga,
minnstu hver þín skylda er.
Láttu sem þú sjáir ganga
sjálfan Jesúm undan þér.
Undir krossi illvirkjanna
aldrei hér þig finna lát.
Varast glæpi vondra manna,
á verkum þínum hafðu gát.
Iðkaðu bæn og iðrun sanna,
elska gjarnan hóf og mát.
Hafðu, Jesú, mig í minni,
mæðu og dauðans hrelling stytt.
Börn mín hjá þér forsjón finni,
frá þeim öllum vanda hritt.
Láttu standa á lífsbók þinni
líka þeirra nafn sem mitt.
Amen