Enn vil ég, sál mín, upp á ný
upphaf taka á máli því:
Upp stóð Jesús, þó þreyttur sé,
þrisvar sinnum frá bæninni.
Lærisveinarnir sváfu fast,
sankti Pétur því ávítast.
Til og frá gekk hann þrisvar þó.
Þar fékkst ei minnsta hvíld né ró.
Undanfæri því ekkert fann:
Alls staðar drottins reiði brann.
Gegnum hold, æðar, blóð og bein
blossi guðlegrar heiftar skein.
Himnaljósið var honum byrgt,
helst því af nótt var orðið myrkt.
Ástvina huggun öngva fann;
allir sváfu um tíma þann.
Jörðin var honum óhæg eins.
Engin fékkst bót til þessa neins.
Í þessum spegli það sé ég:
Þeim sem drottinn er reiður mjög,
hvorki verður til huggunar
himinn, ljós, jörð né skepnurnar.
Án guðs náðar er allt um kring
eymd, mæða, kvöl og fordæming.
Framar sést hér, hvað fárleg sé
fordæmdra kvöl í helvíti.
Frá einni plágu til annarrar
í ystu myrkrum þeir hrekjast þar.
Ó, hvað syndin afskapleg er.
Allt þetta leiðir hún með sér:
Í þriðja máta af þessu sést,
það lær þú, sál mín, allra best,
guðs reiðield og eilíft fár
útslökktu og lægðu herrans tár.
Allt honum því til ama var,
svo allt verði þér til huggunar.
Hryggðarsporin þín, herra minn,
í himnaríki mig leiða inn.
Í næturmyrkrum lá neyð á þér;
náðar og dýrðar ljós gafst mér.
Vinir þér öngva veittu stoð,
svo vinskap fengi eg við sjálfan guð.
Þar kom loksins á þeirri tíð,
þreytti Jesús við dauðann stríð.
Andlát mitt bæði og banasótt
blessaðist mér þá sömu nótt.
Dauðinn tapaði, en drottinn vann.
Dýrlegan sigur gaf mér þann.
Á gekk svo dauðans aflið ríkt,
ekkert dæmi má finnast slíkt:
Allur líkami lausnarans
litaðist þá í blóði hans.
Sá dreyrasveitinn dundi á jörð,
drottins pína því mjög var hörð.
Í Adams broti var blóðskuld gjörð.
Bölvun leiddi það yfir jörð.
Jesú blóð hér til jarðar hné,
jörðin aftur svo blessuð sé,
ávöxtur, gróði og aldin klár
oss verði að notkun sérhvert ár.
Sárkalda dauðans sveitabað
um síðir þá mér kemur að,
sárheiti dreyrasveiti þinn
sefi og mýki, Jesú minn.
Angistarsveita eilíft bál
aldrei lát snerta mína sál.
Mér er svo kvöl þín minnileg,
á morgni hverjum þá upp stend ég,
fyrst ég stíg niður fæti á jörð,
færi eg þér hjartans þakkargjörð.
Blóðsveitinn þinn mér bið ég sé
blessun og vernd á jörðunni.
Hörmung þá særir huga minn,
hef ég mig strax í grasgarð þinn.
Dropana tíni eg dreyra þíns,
drottinn, í sjóðinn hjarta míns.
Það gjald alleina gildir best
hjá guði fyrir mín afbrot verst.
Upphaf alls mesta ófögnuðs,
áklögun ströng og reiði guðs,
bætt er, friðstillt og forlíkað.
Faðirinn lét sér lynda það.
Sonurinn bar hans bræði frí.
Borgaðist þrællinn út með því.
Þess meir sem pínan þrengdi að,
því innilegar Jesús bað.
Heilagur engill himnum frá
herra sinn kom að styrkja þá.
Enn hefur þú hér einn lærdóm.
Iðka og lær hann, sál mín fróm.
Ef hér verður, sem oft kann ske,
undandráttur á hjálpinni,
bið, styn, andvarpa æ þess meir,
sem aukast vilja harmar þeir.
Föðurlegt hjarta hefur guð
við hvern sem líður kross og nauð.
Sjá þú að engill sendur var
syni guðs hér til huggunar.
Þeir góðu andar oss eru nær
alla tíma, þá biðjum vær,
helst þá lífs enda líður að;
Lazarí dæmi kennir það.
Heiður, lof, dýrð á himni og jörð,
hjartanleg ástar þakkargjörð,
drottinn Jesú, þér sætast sé
sungið af allri kristninni
fyrir stríðið, þig þjáði frekt:
Það er vort frelsi ævinlegt.
Amen