Pílatus hafði prófað nú
píslarsök Jesú gefna.
Klén virtist honum kóngstign sú,
þá Kristur sannleik réð nefna.
Heims sannleik heiðra lést,
hæddi guðs sannleik mest.
Sannindin elska ber;
orð drottins láttu þér
kærast þó allra efna.
Jafnótt þá ganga jarlinn réð
til Júða út að bragði:
Öngva sök þessum manni með
má ég finna, hann sagði.
Gyðingar heldur hart
herrann klöguðu um margt
með æði, ógn og dramb.
En rétt sem meinlaust lamb
lausnarinn ljúfur þagði:
Hann hefur upp æst lýðinn lands,
lengi mjög víða kenndi,
frá Galílea og svo til sanns
um síðir allt hingað vendi. –
Pílatus hugði hér
hrinda þeim vanda af sér.
Heródes hafði því
hirðstjórn þeim parti í;
til hans því herrann sendi.
Fyrir mig, Jesú, þoldir þú
þjáning og beiska pínu.
Hjartað gleðst, því ég heyri nú
hrósað sakleysi þínu.
Syndin lá sárt á mér;
sök fannst engin hjá þér.
Svo er sakleysið þitt
sannlega orðið mitt;
við málefni tókstu mínu.
Lögmál drottins þá hefndum hart
hótar mér eftir vonum,
aftur minn Jesús ansar snart:
Engin sök finnst hjá honum.
Sakleysið mitt til sanns
segi eg nú orðið hans.
Engin áklögun fljót
orka skal neitt á mót
mínum þollyndis þjónum. –
Ónytjuhjal og mælgin mín
mér til falls koma ætti.
En, Jesú, blessuð þögnin þín
það allt fyrir mig bætti.
Skylda mín aftur er
eftir að breyta þér,
þegjandi í þýðri trú
þola, nær líð ég nú.
Þörf er ég þess vel gætti.
Pílatus meinti mannvits slægð
mundi óbrigðul standa,
koma vill því með kænskunægð
kóng Heródí í vanda.
Kunna þá atferð enn
allmargir veraldarmenn.
Bið guð og gæt þín vel.
Gjarn er heimur á vél.
Gálausum svikin granda.
Krossgangan, Jesú, þessi þín
þar fyrir eflaust skeði,
svo hvílast mætti sála mín
sætt í eilífri gleði.
Embættis ómak langt
oft þó mér finnist strangt,
til lofs og þóknunar þér
það vil ég gjarnan hér
líða með ljúfu geði.
Amen