Jesús gekk inn í grasgarð þann,
Getsemane er nefndur hann.
Af olíuþrúgan sá auknafn bar.
Olíutréð rétta herrann var.
Olíum hjálpræðis allra fyrst
af hans lífi þar pressaðist.
Í aldingarði fyrst Adam braut.
Aftur Jesús það bæta hlaut.
Aldingarðseikin ávöxt gaf.
Eymd, synd og dauði kom þar af.
Í aldingarði ljúft lífsins tréð
lífgunar frjóvgun veita réð.
Júdas þekkti vel þennan stað.
Þar hafði hann lengi umhugsað,
helst mundi pláss það hentugast,
herrann mætti þar forráðast,
svo fæstir hefðu að segja af því,
og svik hans lægju svo hylming í.
Satan hefur og sama lag.
Situr hann um mig nótt og dag,
hyggjandi að glöggt, hvar hægast er
í hættu og synd að koma mér.
En þó í þeim stað allra mest,
sem á ég drottni að þjóna best.
Heimsbörnin hafa list þá lært,
lygð og svikræði er þeim kært,
fótsporum djöfuls fylgjandi,
falsráðin draga þó í hlé.
Frá hans og þeirra hrekkjastig
herrann Jesús bevari mig.
Oft hafði Jesús í þann stað
áður gengið. Því veit ég það,
hefur sannlega herrann minn
hugsað um pínu og dauða sinn,
fulltingis beðið föðurinn þar,
svo fengi hann staðist píslirnar.
Jurtagarður er herrans hér
helgra guðs barna legstaðir.
Þegar þú gengur um þennan reit,
þín sé til reiðu bænin heit.
Andláts þín gæt, og einninn þá
upprisudaginn minnstu á.
Lærisveinana lausnarinn kær
lét suma bíða nokkru fjær.
Þrjá tók þó með sér hjartahreinn.
Hann girntist ekki að vera einn.
Sála mín, þar um þenkja skalt.
Þér til lærdóms það skeði allt.
Guðs kristni er grasgarður einn.
Guðs sonar ertu lærisveinn.
Sittu hvar sem hann segir þér.
Sönn hlýðni besta offur er.
Til krossins ef hann þig kallar þar,
kom þú glaðvær án möglunar.
Freisting þung ef þig fellur á,
forðastu einn að vera þá.
Guðhræddra selskap girnstu mest,
gefa þeir jafnan ráðin best.
Huggun er manni mönnum að.
Miskunn guðs hefur svo tilskikkað.
Hjartanlega varð harmþrunginn
herrann Jesús í þetta sinn.
Holdið skalf við það feiknafár,
flutu í vatni augun klár.
Sagði grátandi: Sál mín er
svo allt til dauða hrygg í mér. –
Hartnær steinsnari frá þeim fór,
féll strax til jarðar drottinn vor
flatur sitt blessað andlit á,
ógnarleg kvöl hann mæddi þá.
Hjartað barðist í brjósti heitt.
Bæði var líf og sálin þreytt.
Samviskan mig nú sjálfan slær.
Sé ég það gjörla, Jesú kær,
mín synd, mín synd, hún þjáði þig,
þetta allt leiðstu fyrir mig.
Aví, hvað hef ég, aumur þræll,
aukið þér mæðu, drottinn sæll.
Mér virðist svo sem mín misgjörð
sé meiri að þyngd en himinn og jörð,
því Jesús það föðursins orðið er,
sem allt með sínum krafti ber,
flatur hlaut þó að falla þar,
þá fyrir mig bar hann syndirnar.
Hjartans gleði og huggun traust
hér gefst þér, sál mín, efalaust.
Það gjald fyrir mína misgjörð
er meira vert en himinn og jörð.
Hans sorg, skjálfti og hjartans pín
hjá guði er eilíf kvittun mín.
Fram þegar Jesús fallinn var,
fegurstu bæn hann gjörði þar:
Abba, faðir ástkæri minn,
af mér tak þennan kaleikinn,
þó svo sem helst þú sjálfur vilt,
sagði herrann með geðið stillt.
Úrræðin best er auðmjúkt geð,
angrað hjarta og bænin með.
Hvenær sem þrengir hörmung að
hugsaðu, sál mín, vel um það.
Óþolinmæði og möglun þver
meiri refsingar aflar sér.
Óbljúgur skaltu aldrei neitt
útheimta, sem þér girnist veitt
til holdsins muna hentugt þér.
Hugsa jafnan, að drottinn sér,
hvað lífi og sál til liðs er nú,
langtum betur en sjálfur þú.
Eins líkaminn og sálin sé
sannauðmjúklegt í bæninni.
Álítur drottinn innra hitt;
ei að síður skal holdið þitt
fyrir guð með blygðun ganga fram.
Gjörði svo forðum Abraham.
Jesú, þín grátleg grasgarðspín
gleður örþjáða sálu mín.
Þitt hjartans angur hjartað mitt
við hryggð og mæðu gjörði kvitt.
Því skal míns hjartans hjartaþel
heiðra þig, minn Emanúel.
Amen