Eftir þann dóm sem allra fyrst
andlegir dæmdu um herrann Krist,
hafa þeir, því að þá var nótt,
þegar til hvíldar gengið skjótt.
Drottinn vor eftir þreyttur þar
þrælum til gæslu fenginn var.
Gjörði að honum gys og dár
guðlausra manna flokkur þrár.
Háðung, spottyrði, hróp og brigsl
hver lét með öðrum ganga á víxl,
hræktu og slógu herrann þar;
hann þó á meðan bundinn var.
Sjáðu og skoða, sála mín,
saklausa lambsins beisku pín.
Hugsa vandlega um það allt,
af þessu hvað þú læra skalt.
Hann sem að næturhvíld og ró
hverri skepnu af miskunn bjó,
í sinni ógna eymda stærð
öngvan kost fékk á neinni værð.
Hvíldarnótt marga hef ég þáð,
herra Jesú, af þinni náð.
Kvöl þín eymdum mig keypti frá,
kannast ég nú við gæsku þá.
Nær sem ég reyni sorg eða sótt,
seinast að kemur dauðans nótt,
næturkvala, sem neyddu þig,
njóta láttu þá, Jesú, mig.
Samviskuslög og satans háð
sefi, Jesú, þín blessuð náð.
Ofboð dauðans og andlátspín
af taki og mýki gæskan þín.
Margur, og víst það maklegt er,
mjög þessum skálkum formælir.
Þó finnast nokkrir hér í heim
að hegðun allri líkir þeim.
Hvað gjöra þeir sem hér á jörð
hafa að spotti drottins orð,
lifa í glæpum ljóst til sanns,
lasta og forsmá þjóna hans?
Sá sem guðs náð og sannleikann
sér, þekkir, veit og skynja kann,
kukl og fjölkynngi kynnir sér,
Kaífas þrælum verri er.
Soninn guðs ekki þekktu þeir;
því syndga hinir langtum meir,
sem kallast vilja kristnir best,
Kristum þó lasta allra mest.
Hræsnarar þeir, sem hrekki og synd
hylja, þó undir frómleiks mynd,
líkjast þessum er lausnarann
lömdu blindandi og spjöðu hann.
Hverjum sem spott og hæðni er kær,
hann gengur þessum selskap nær.
Forsmán guðrækins, fátæks manns
fyrirlitning er skaparans.
Ó, vesæll maður, að því gá,
eftir mun koma tíminn sá,
sama hvað niður sáðir hér
sjálfur án efa upp þú sker.
Ef hér á jörð er hæðni og háð,
hróp og guðlastan niður sáð,
upp skorið verður eilíft spé,
agg og forsmán í helvíti.
Ætla þú ekki, aumur mann,
af komast muni strafflaust hann,
sem soninn hefur hér hætt og spjað,
horfi faðirinn upp á það.
Hvað Jesús nú um næturskeið
nauðstaddur hér af mönnum leið,
óguðlegur um eilífð þá
af illum djöflum líða má.
Ókenndum þér, þó aumur sé,
aldrei til leggðu háð né spé.
Þú veist ei hvern þú hittir þar,
heldur en þessir Gyðingar.
Sjálfan slær mig nú hjartað hart;
hef ég án efa mikinn part
af svoddan illsku ástundað.
Auðmjúklega ég meðgeng það.
Sáð hef ég niður synda rót,
svívirðing mín er mörg og ljót.
Uppskerutímann óttast ég,
angrast því sálin næsta mjög.
Herra minn, Jesú, hörmung þín
huggun er bæði og lækning mín.
Sakleysi víst þú sáðir hér.
Sælunnar ávöxt gafstu mér.
Blóðdropar þínir, blessað sáð,
ber þann ávöxt sem heitir náð.
Þann sama guð mér sjálfur gaf.
Sáluhjálp mín þar sprettur af.
Hæddur varstu til heiðurs mér;
högg þín og slög mín lækning er.
Aldrei má djöfull eiga vald
á mig að leggja hefndar gjald.
En þér til heiðurs aftur á mót
iðrast vil ég og gjöra bót,
holds vilja gjarnan hefta minn.
Hjálpi mér, Jesú, kraftur þinn.
Amen