Pétur þar sat í sal
hjá sveinum inni,
tvennt hafði hanagal
heyrst að því sinni.
Búinn var þrisvar þá
þvert hann að neita
sér Jesúm sælan frá;
sorg má það heita.
Drottinn vor veik sér við,
víst um það getur,
ljúfur með líknar sið
og leit á Pétur.
Strax flaug í huga hans,
hvað þó síst varði,
lausnarans orð og ans
í aldingarði.
Blygðaðist brátt við það
brjóst fullt af trega,
gekk út úr greindum stað
og grét beisklega.
Sjá þú með sannri trú,
sál mín ástkæra,
hvað framar hefur þú
hér af að læra.
Hátt galar haninn hér
í hvers manns geði,
drýgðar þá syndir sér,
sem Pétur skeði.
Sárlega samviskan
sekan áklagar,
innvortis auman mann
angrar og nagar.
Fær hann sig frjálsan síst,
þó finnist hrelldur;
sem fugl við snúning snýst,
sem snaran heldur.
Víkja þó vilji hann
frá vonsku hætti,
orka því ekki kann
af eigin mætti.
Upp þó hér ætli brátt
aftur að standa,
fellur hann þegar þrátt
í þyngri vanda.
Lögmál guðs hrópar hátt,
hanagal annað,
segir og sýnir þrátt,
hvað sé þér bannað.
Það þvingar, þrúgar með,
það slær og lemur,
sorgandi, syndugt geð
særir og kremur.
Það verkar sorg og sút
þeim seka manni,
hjálpar þó öngum út
úr synda banni.
Holdið þar þrjóskast við
og þykir illa.
Eykst á þann synda sið
svik, hræsni og villa.
En Jesú álit skýrt
anda guðs þýðir,
sá gjörir hægt og hýrt
hjartað um síðir.
Lætur hann lögmál byrst
lemja og hræða.
Eftir það fer hann fyrst
að friða og græða.
Orð Jesú eðla sætt
er hans verkfæri.
Helst fær það hugann kætt,
þó hrelldur væri.
Hann gefur hreina trú,
hann fallinn reisir,
hann veikan hressir nú,
hann bundinn leysir.
Ekki er í sjálfs vald sett,
sem nokkrir meina,
yfirbót, iðrun rétt
og trúin hreina.
Hendi þig hrösun bráð
sem helgan Pétur,
undir guðs áttu náð,
hvort iðrast getur.
Heimska er versta víst
við það að dyljast,
þú megir þá þér líst
frá þrautum skiljast.
Ef Jesús að þér snýr
með ástar hóti,
líttu þá hjartahýr
honum á móti.
Gráta skalt glæpi sárt,
en guði trúa,
elska hans orðið klárt,
frá illu snúa.
Ónýt er iðrun tæp,
að því skalt hyggja,
ef þú í gjörðum glæp
girnist að liggja.
Pétur þá formerkt fékk
fallhrösun slíka,
úr syndasalnum gekk.
Svo gjörðu líka.
Ó, Jesú, að mér snú
ásjónu þinni.
Sjá þú mig særðan nú
á sálu minni.
Þegar ég hrasa hér,
hvað mjög oft sannast,
bentu í miskunn mér,
svo megi eg við kannast.
Oft lít ég upp til þín
augum grátandi.
Líttu því ljúft til mín,
svo leysist vandi.
Amen