Til Hannas húsa herrann Krist
harðráðir Júðar leiddu fyrst.
Beisk frá ég bönd hann særi.
Honum strax þaðan vísað var,
viðtekt fékk ei né hvíldir þar,
mjög svo þó mæddur væri.
Burt sendi því með beiskri pín
bundinn Kaífas mági sín
Hannas vorn herrann sæta.
Höfuðkennimanns hæstu stétt
hafði sá þetta árið rétt,
guðs lögmáls átti að gæta.
Úr himnaríkis hvíldarstað
höfðum við, sál mín, forskuldað
útrekin víst að vera.
En Jesús tók nú upp á sig
ónáðan slíka fyrir þig.
Lof sé þeim ljúfa herra.
Hjartað bæði og húsið mitt
heimili veri, Jesú, þitt,
hjá mér þigg hvíld hentuga.
Þó þú komir með krossinn þinn,
kom þú blessaður til mín inn.
Fagna eg þér fegins huga.
Kaífas hafði hér um spáð,
hentugast mundi þetta ráð,
að dæi einn fyrir alla.
Embættis mælti andinn þar,
af því hjartað ei vissi par,
sannleik guðs sinnti varla.
Balaams dæmi eins var eitt,
andagift sú var honum veitt,
spaklega tungan spáði.
Hann hafði í sinni hrekkjaráð,
hjartað fékk ekki sannleiks gáð,
því hann fégirndin þjáði.
Ó, Jesú, láttu aldrei hér
anda þinn víkja burt frá mér,
leið mig veg lífsins orða,
svo hjartað bæði og málið mitt
mikli samhuga nafnið þitt.
Holdsgirnd og hræsni forða.
Til Kaífas voru komnir senn
kennivaldið og stjórnarmenn.
Biskupinn þegar að bragði
leitar andsvars til lausnarans
um lærisveina og kenning hans,
en Jesús aftur sagði:
Opinberlega, en ekki leynt,
í musterinu kennda eg beint.
Hvað spyr þú mig um þetta?
Kunngjöra mega þar um þér
þeir sem lærdóminn heyrðu af mér.
Þá láttu þig leiðrétta. –
Gæt að, mín sál, og sjáðu þar,
sonur guðs undir rannsak var
krafður það kvöldið eina.
Á kvöldi hverju þú koma skalt,
kvöldreikning við þig sjálfan halt,
með kvöldoffurs iðrun hreina.
Þú guðs kennimann, þenk um það,
þar mun um síðir grennslast að,
hverninn og hvað þú kenndir.
Að lærisveinum mun líka spurt,
sem lét þitt gáleysi villast burt.
Hugsa glöggt, hvar við lendir.
Jesús vill, að þín kenning klár
kröftug sé, hrein og opinskár,
lík hvellum lúðurs hljómi.
Launsmjaðran öll og hræsnin hál
hindrar guðs dýrð, en villir sál,
straffast með ströngum dómi.
Vangæslan mín er margvíslig.
Mildasti Jesú, beiði eg þig:
Vægðu veikleika mínum.
Forsómun engin fannst hjá þér,
fullnaðarbót það tel ég mér.
Styrk veittu þjónum þínum.
Eins er hér öllum einninn rétt
alvarleg kenning fyrir sett,
að orð guðs elski og læri.
Trúin innvortis efli geð,
einarðleg játning líka með
ávöxt hið ytra færi.
Biskupsþjón einn í bræði þó
blessaðan Jesúm pústur sló.
Svo það ritningin segir.
Hógværlegt forsvar herrann gaf.
Honum, sál mín, það lærðu af,
um sakleysi þitt ei þegir.
Óvart samviskan Adam sló,
illan kinnroða fékk hann þó
í fyrsta falli sínu.
Þess vegna Jesús höggið hast
hlaut að líða og roðna fast
allra fyrst í hans pínu.
Drottinn Jesú, ég þakka þér,
þetta leiðstu til frelsis mér.
Eg bið ástsemi þína:
Samviskuslögin sviðaskæð
á sálu minni þú mýk og græð,
burt taktu blygðun mína.
Amen